Interview met reisleider Geert Gorissen

Op reis met de NVBS

Geert Gorissen is 25 jaar geleden benoemd tot voorzitter van de SNE, de Stichting NVBS-Excursies. Inmiddels heeft hij meer dan dertig excursies en reizen georganiseerd. Vanwege dit werk is Geert tijdens de Algemene Ledenvergadering van dit jaar benoemd tot Lid van Verdienste.

Geert is in 1985 lid geworden van de NVBS. Vier jaar later ging hij voor de eerste keer mee op reis. Hij vertelt: “Ik was net afgestudeerd. De tijd was voorbij dat je met je ouders op vakantie ging en ik zocht wat. Dat werd een reisje van vijf dagen naar de Rhätische Bahn, die toen honderd jaar bestond. Dat beviel goed. Bij een volgende reis raakte ik in gesprek met de reisleider. Ik vroeg hoe je zoiets organiseert. Waarschijnlijk heb ik toen te veel dingen gevraagd, want ze vroegen of dit niks voor mij was. Zo is het begonnen.”

Rotterdam Blaak, 1991. NVBS-rit met Blokkendoosmaterieel. Foto: Geert Gorissen.

“In 1991 werkte ik mee aan mijn eerste excursie. Het Blokkendoos-tweetje was toen net gerestaureerd, en in een weekend organiseerden we toen vier ritten. Mijn eerste meerdaagse reis was in 1992 naar de Kanaaltunnel, die was toen net open. De TGV-lijn waren ze nog aan het aanleggen; we bezochten het depot waar de 2400’en stonden die bij de aanleg werden gebruikt. Dat was mijn eerste zelf bedachte reis, uiteraard in samenwerking met anderen.”

De voorbereiding van een reis

Hoe bereid je zo’n reis voor? Geert: “Het begint met een idee: iets wat je zelf leuk vindt, of er komen suggesties vanuit de vereniging. Dan ga je onderzoeken wat er in zo’n land is te doen, hoe je er komt. Tegenwoordig is de vraag vaak ook: wat hebben we nog niet gedaan. Vooral bij de winterreizen is dat een probleem: je zoekt een bestemming waarvan je hoopt dat er sneeuw ligt, en die zijn er in Europa steeds minder. De leuke plekken waar je iets kunt organiseren zijn de laatste jaren wel afgegraasd. Aan de andere kant: na 20 of 30 jaar kun je ook wel weer eens wat overdoen.”

Bezoek je een land weleens van te voren? “Nee dat doen we nooit. Tegenwoordig kun je via internet onderzoeken wat de mogelijkheden zijn. Vroeger was het meer een gok: je had iets gelezen en tijdens de reis ging je ter plekke kijken. En nog steeds gebeurt het dat het dan anders loopt dan je had verwacht. Gelukkig zijn onze deelnemers eraan gewend dat er af en toe geïmproviseerd moet worden. Bijvoorbeeld als er opeens een grote steen op de rails ligt, zoals we op weg naar Syrië meemaakten. Als reisleider kun je dan weinig anders doen dan het hotel bellen dat we wat later komen.”

Koningsdagrit 2018. Een belangrijke taak van de reisleider: zorgen dat de deelnemers rustig blijven. Foto: Ronald Bokhove.

In Nederland wordt het ingewikkelder

“In Nederland wordt het steeds ingewikkelder om iets te organiseren, veiligheid speelt steeds meer een rol. Vroeger kon je op de vrije baan stoppen en uitstappen. Dat mocht toen ook al niet, maar als je wat kennissen had werd dat gewoon gedaan. Tegenwoordig zijn de vervoerders daar veel voorzichtiger mee. En onze deelnemers worden ook steeds ouder, dus je moet trapjes mee gaan nemen als er geen perron is om uit te stappen, zoals bij de recente Havenrit.”

“Nederland is een klein land, de bijzondere lijnen hebben we allemaal wel gehad. Maar bijvoorbeeld de Oliebollenrit is vooral een gezelligheidsrit. Mensen gaan niet per se mee om mooie foto’s te maken, maar ook om andere NVBS’ers te ontmoeten en bij te praten. Vorig jaar hebben we een bijzondere Koningsdagrit kunnen maken, langs een aantal stadions. Toch een leuke combinatie, want zo vaak stopt een trein daar niet.”

Bloemen leggen bij de grote leider

Wat is jouw grootste of ingewikkeldste reis geweest? “Ik heb de euvele moed gehad om China en Noord-Korea te doen. In China reed toen nog stoom, inmiddels is dat beduidend minder. Toen dacht ik: zouden we dat niet kunnen combineren met Noord-Korea? Op een gegeven moment moet je ook wel alle schurkenstaten bezoeken. Dat heeft aardig wat voeten in aarde gehad. We zijn er drie of vier dagen geweest, en ik was blij dat we weer weg waren. Nee, de trein van Kim hebben we niet gezien, alleen een soort TGV op het station van Pyongyang.”

Noord-Koreaanse hogesnelheidstrein op het station van Pyongyang, 2001. Foto: Geert Gorissen.

“Het was niet de bedoeling dat de Noord-Koreanen in contact kwamen met westerlingen. In het hotel zaten we echt op een eiland waar je niet vanaf kwam. Je stapte in een bus en werd ergens naartoe gebracht. We hebben een tramexcursie gemaakt over brede boulevards waar niks te beleven was. We moesten ook bloemen leggen bij de grote leider. Je werd geacht om dan een diepe buiging te maken, maar dat heb ik niet gedaan. Of het daardoor kwam dat onze extra excursie niet doorging weet ik niet, daar kom je nooit achter.”

Vroeger was het een mannenwereld

Is er een vast publiek dat meegaat? “Voor de meerdaagse reizen hebben we een klantbestand van ongeveer 300 mensen. Dat wil niet zeggen dat die elke keer meegaan. Er komen ook steeds nieuwe deelnemers bij gelukkig, door de jaren heen verschuift dat.”

“Vroeger was het een echte mannenwereld, op een enkele verdwaalde vrouw na. Sommige mannen zeiden dat ze het wel leuk zouden vinden als hun vrouw meeging, maar dat lukt niet als je hele dagen in een trein zit. Vandaar dat we in onze reizen nu ook een of meer vrije dagen inbouwen. Vaak in een tramstad, zodat ook de echte hobbyisten aan hun trekken komen. Voor de echtparen is er dan de mogelijkheid om wat anders te doen, bijvoorbeeld een museum bezoeken.”

Ga je zelf nog weleens op reis? “Ja, met vrienden, naar plaatsen waar de NVBS niet is geweest. Vorig jaar hebben we in Scandinavië een aantal museumlijnen bezocht. De Scandinavië-reis van de NVBS dit jaar gaat naar een andere hoek, dus dat sluit mooi aan. Een aantal jaar geleden heb ik Sri Lanka bezocht met een groepsreis. Dan zie je andere mensen en andere dingen, maar ik had het wel zo uitgekiend dat ik ook een treinreis kon maken.”

Sri Lanka (2011), misschien ooit de bestemming voor een SNE-reis. Foto: Geert Gorissen.

We proberen voor afwisseling te zorgen

Hoeveel mensen werken er aan de SNE mee? “Het bestuur bestaat uit zeven personen, waarvan er vijf reizen organiseren. De twee anderen verzorgen de financiën en de administratie. Het is een hechte club, mensen blijven dit lang doen. Ik vind het zelf ook nog steeds leuk. We hebben geen plannen om uit te breiden, want we kunnen toch niet meer reizen aanbieden dan we nu doen. Als je te veel aanbiedt, gaan mensen minder vaak mee.”

Hebben jullie nog speciale ideeën? “Iedere vijf of zes weken hebben we een vergadering. In september kijken we altijd wat we het komende jaar gaan doen. We proberen voor afwisseling te zorgen. Je kunt niet ieder jaar een verre reis maken. Al enige tijd staat op mijn verlanglijstje Wit-Rusland. Een ander idee is om een keer naar Brazilië te gaan. Er zijn nog genoeg landen over. En wie nog nooit mee is geweest roep ik op: probeer het eens een keer!”

Nico Spilt